Verlangen om dicht bij God te zijn

Gedachten bij Pasen en Ramadan

Op 17 april a.s. vieren veel christenen het Paasfeest. Voor velen is dit het belangrijkste christelijke feest. Tijdens Pasen vieren we dat Jezus uit de dood is opgestaan, en daarmee de weg geopend heeft voor een eeuwig leven. Een leven in de nabijheid van de Almachtige God. Veel christenen bereiden zich gedurende 40 dagen op het Paasfeest voor. Deze veertigdagentijd gaat soms gepaard met vasten of met een versobering van levensstijl. Het is een tijd van inkeer, bezinning en gebed. Men wil in deze periode het verlangen om dichtbij God te zijn, kracht bij zetten.

Op 1 april a.s. begint voor veel moslims de vastenmaand Ramadan. Gedurende dertig dagen zijn veel moslims, meer dan in andere momenten van het jaar, zich bewust van hun relatie met God. Het is een tijd van inkeer, bezinning en gebed. De maand Ramadan is voor veel moslims een periode waarin men hun verlangen om dichtbij God te zijn, kracht bij wil zetten.
Bijzonder eigenlijk dat het verlangen om dichtbij God te zijn zo nadrukkelijk in de levens van zowel gelovige moslims als gelovige christenen aanwezig is!
Dit verlangen om dichtbij God te zijn veronderstelt dat dichtbij God een veilige plek is, een goede plek, een plek van vrede, geluk en voorspoed, omdat God veilig, goed en de ultieme Bron van geluk is.
Ons verlangen om dicht bij God te zijn is ten diepste een antwoord op een uitnodiging van God Zelf. Onze Schepper heeft ons ultieme en eeuwig geluk voor ogen en daarom nodigt Hij ons uit om dichtbij Hem te zijn. Koning David heeft dit in een van zijn liederen als volgt onder woorden gebracht: “Mijn hart zegt U na: Zoek Mijn nabijheid; Uw nabijheid wil ik zoeken, Heer.”
Is het niet bijzonder dat de Soevereine, Eeuwige, Almachtige, Heilige, en Volmaakte God, kwetsbare, zwakke, onzuivere, beperkte, wisselvallige en nietige mensen in Zijn nabijheid uitnodigt? Past dat wel? Is het verschil tussen God en mens niet te groot? Kunnen ze wel in elkaars nabijheid bestaan? Wordt een mens niet verteerd door de Almachtige?
Zowel moslims als christenen voelen deze spanning aan. We kunnen ons de vraag stellen of het nabij God zijn een geschenk is of een verdienste of beiden. Is het niet juist hierom dat christenen het sterven van Jezus in Zijn rol als Middelaar als goed nieuws zien dat hoort bij Pasen? En is het niet juist hierom dat moslims tijdens Ramadan zich extra inspannen en meer aandacht besteden aan hun religieuze verplichtingen?
Laten we hoe dan ook in deze tijd van Pasen en Ramadan het David na zeggen: “Mijn hart zegt U na: Zoek Mijn nabijheid; Uw nabijheid wil ik zoeken, Heer” want, alleen in God kan ons geluksverlangen tot rust komen.